Bir “insan” gördüm bu sabah
Soğuk bir ameliyathane koridorunda.
Duvarlar buz tutmuştu sanki
Ağlıyordu.
Kimse görmüyordu göz yaşlarını
Yüreğine akıyordu.
Parçalanmış, çökmüş…
Ölüme yenik,
Ölümün karşısında çaresiz
Ağlıyordu karnında çocuğu ile ölen
Hiç tanımadığı bir insana..
Ve ben
Biraz önce, yandaki odada
Yeni doğmuş bebeğe şiirler söyleyen
Doğanın mucizesine diller döken
Ve gülümseyen…
Ve bir kere daha çaresizliğini gören
Yaşamın kaçınılmaz diyalektiği karşısında
Yaşam ve ölüm,
Acı ve sevinç yanyana
Bir “İNSAN” gördüm ben bugün
Ağlıyordu,
Daha önce hiç görmediği bir insanın kaybına…..
4 haziran 2017
